Հայ մնալն ինքնին քաղաքական ընտրություն է

Վերջերս բավականին տարածվել են «ամեն մեկն իր գործով պիտի զբաղվի», «եկեք չքաղաքականացնենք», «ես այլևս քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում», «դրա փոխարեն եկեք աղբից մաքրենք քաղաքը» [«կրակել սովորենք», «վազելու գնանք», «ծառ տնկենք» ևն] տիպի «կառուցողական» մտքերը։

Ուշագրավ է, որ դրանք, որպես կանոն, կա՛մ անմիջականորեն պարունակում են որևէ լավ առաջարկ (դիցուք՝ կրակել սովորելը կամ ծառ տնկելը շատ ողջամիտ և առողջարար զբաղմունք են), կա՛մ ուղեկցվում են ողջամիտ բացատրությամբ։

Օրինակ՝ «Ես այլևս չեմ ուզում զբաղվել քաղաքականությամբ, որովհետև մի անգամ սխալվեցի, էլ չեմ ուզում սխալվել» փաստարկը միանգամայն հասկանալի է, թեպետ և ոչ վավեր։

Առաջ ես սա վերագրում էի պարտության տրավմային, սակայն տեսնելով, թե որքան ինտենսիվ է այս ամենը սերմանվում ու տարածվում, հիմա սկսում եմ հասկանալ, որ չէ, սա մեկ միասնական վերջնանպատակով տարվող քաղաքականության պտուղներ են։

Տեսե՛ք, բոլոր այդ մտքերը մարդկանց ուղղորդում են նույն բանին․ հայը չպիտի քաղաքական ակտիվություն դրսևորի։ Ինչ ուզում է անի․ երգի, պարի, վազի, կրակի, ծառ տնկի, տոլմա փաթաթի, բուրդ չփխի, հեծանիվ քշի, միայն թե հեռու մնա քաղաքականությունից։ Այդպես երեխաների ձեռքն են ինչ-որ զբաղմունք տալիս․ այնքան է՝ ոտատակ չընկնի։

Վերը հիշատակածս վերջնանպատակում հայը պիտի չունենա քաղաքական ինքնություն․ միայն էթնոմշակութային, որն արտասահմանյան զբոսաշրջիկները կգան ու կտեսնեն ռեզերվացիաներում՝ բացականչելով․ «Wow, it’s amazing!»։

Ընդ որում, հանրային դաշտում շրջանառվող «այլընտրանքներն» իսկապես լավ բաներ են, ու հենց դա է խայծը․ [լավ բանով զբաղվող մարդուն] դժվար է համոզել, թե․ «Ընկե՛ր, դու մի բան այն չես անում»։

Նկատենք, որ սա միանգամայն համահունչ է կոլաբորացիոնիստական կառավարության՝ Հայաստանի քաղաքական շահերից հրաժարվելու քաղաքականությանը (հրաժարում Արցախից, Ցեղասպանության դատապարտման պահանջից և առհասարակ հայոց պահանջատիրությունից)։

Նորից ընդգծեմ․ բոլոր այդ «այլընտրանքային զբաղմունքները» խիստ կարևոր են, օգտակար և չպիտի անտեսվեն։ Բայց, երբ ազգային քաղաքական շահերի պաշտպանությունը ստորադասվում է այդ ամենին, երբ ուղեկցվում է քաղաքական ինքնության ոչնչացումով, դա հանգեցնում է նրան, որ դու պարզապես դառնում ես ազգագրական թանգարանի ցուցանմուշ կամ ատրակցիոն։

Ատրակցիոնի ճակատագրից խուսափելու միակ տարբերակը դադարելն է վախենալ քաղաքական ինքնադրսևորումից և ակտիվությունից։

Միայն այն պարագայում, երբ բոլոր այդ լավ բաները իրականացվում են ազգային քաղաքականության շրջանակներում և այդ քաղաքականությունը պաշտպանելով, կարելի է հույս ունենալ, որ դրանք ատրակցիոնի փոխարեն կվերածվեն համազգային ինքնազարգացման։

Ու առհասարակ, մենք պիտի հասկանանք, որ հայ մնալն ինքնին քաղաքական ընտրություն է։ Երբ սա հասկանանք, քաղաքականության նկատմամբ այդ արհեստականորեն ներարկված ֆոբիաներն էլ հետզհետե կվերանան։

Բնականաբար, ասածս չի ենթադրում բոլորովս վազենք կուսակցական գործունեության լծվելու․ կուսակցությունները քաղաքականության կարևոր բաղադրիչ են, բայց նույնական չեն։ Ասածս ենթադրում է՝ չվախենալ քաղաքական ակտիվություն դրևորելուց, չվախենալ քաղաքական իղձեր ու նպատակներ դնելուց։

Սկզբնաղբյուր